აჰა, ჭეშმარიტება:
გამოხდა ხანი და უკან გავიხედე-
უკვალო გზაზე მივლია...
შავმა შეჭამა ჩემი სული
და მომშივდი, უფალო!
მომშივდა, უფალო, შენი ნათელი,
რომელიც წყურვილსაც აქრობს.
გვედრი, მიმიღო ვარდთა წიაღში
და დამაპურო სიბრძნით, მხნეობით, ჭეშმარიტებით,
მრუმით გამაძღარნი მოგმართავთ მოძღვარ ღმერთკაცს
ჩვენ-საბრალო ღმერთკაცნი.
ვისა აქვს უკვდავების გასაღები?
ვინც მომწიფებულია საამისოდ.
აი, კითხვა-აი, პასუხიც.
შემდეგ?...
გოლგოთის დაძლევა,
ზეცის მოღვაწება.
რისთვის?...
რათა კრავთან ქორწილში ვილხენდეთ.
სარწყუნისი 3, 2002 წელი
თბილისი, გეორგია
კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა
Iscriviti a:
Commenti sul post (Atom)
Nessun commento:
Posta un commento