აჰა, ჭეშმარიტება:
ძრწოდე, ბაბილონო,
არაფერია დავიწყებული...
შენმა ჟამმაც მოაწია,
აქამდე ჩადენილი ცოდვები დაგახრჩობს, ბაბილონო,
მაგრამ ამას არ გაკმარებენ-
ყოვლადძლიერის რისხვაა შენს თავს.
იცოდე, ამპარტავანო, მეტი არა მოგიხვეჭავს!
ცისიერი დაამხობს შენს შავბნელ წიაღს,
მაშინ იტირებ და მოსთქვამ,
გარნა, ცრემლის გარეშე,
რამეთუ დიდი ხანი უარი თქვი მასზე-
სწორედ, იქ მოკვდი შენ
და სიკვდილთან შეუღლებულმა სხვისი დაღუპვაც იწყე:
შენმა უცრემლობამ ბევრს ცრემლი ადინა,
ბევრსაც დაუშრო...
ამ მდინარეში დასახრჩობადა ხარ განწირული,
რაც გეენად შეგეცვლება.
მბორგავი ზღვა ხარ,
მაგრამ ცეცხლი დაგაშრობს!
შხამიანი ჰაერი ხარ,
მაგრამ ქარიშხალი გაგაქრობს!
მიწა ცოდვით დაფარე,
მაგრამ წარღვნა წაგლეკავს!
საზარელ არიან შენი საქმენი,
საშინელ არიან შენი საქმენი,
წარმწყმედელ არიან შენი საქმენი,
მაგრამ არაფერია დავიწყებული!
ამად, ძრწოდე, ბაბილონო!..
აპნისის 23, 2002 წელი
რონდინე, აიაია
კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა
martedì 27 novembre 2007
Iscriviti a:
Post (Atom)
