ციური ბაგეები

აჰა, ჭეშმარიტება:
ალბათ, შენით თვით ღმერთი მაფრთხილებს.
ღმერთი, რომელსაც ვეცემი, თუ ვმუხლგამრობ,
მუდამ ვგრძნობ გვერდში
(მხოლოდ გოლგოთაზე იმუხლებენ
და მხოლოდ გოლგოთაზე იმარჯვებენ).
მეუბნებოდი: იფხიზლე!
რადგან მის ადგილზე სხვა ყველაფერი კერპია-
ჩვენში, თუ ჩვენს გარეთ: სიკვდილია, არარაობა!
შენით მაშინ მოსიყვარულე ღმერთი მესაუბრებოდა,
ვით სიოს რხევა.
დიახ, ცათა ბაგეებო-სულის მეგობრებო:
გულის მალამო და ღამეში მზეო.
ჩემო ციურო წიგნო, ძვირფასო სულო.

შენ ღრმა ხარ, მთვარის,
ძალგიძს შეგრძნება პირველსაწყისის.
უხილავი მარადისობის სარტყელი გაკრავს გარს,
მით დალახტავ დემონებს,
მით დააზარებ ზეციურ ხმებს.
მაგრამ განა სრულად იცი?
არა, არ იცი, ჯერ არ იცი-
"ჯერ" კანონზომიერია.
თუმც, შეგიძლია-სწვდები,
რადგან შენც ამისთვის დაიბადე,
რადგან შენც წამებში იზრდები და არა წლებით.
შენც პოეზია ხარ-ამად, თვალის ჩინო.
არც შენი ცხოვრებაა ამაოებით მძიმე,
რადგან ალივით ზევით მიილტვი.

ღვთით ჩვენს სამშობლოში დანთებულო ლაჟვარდო ცეცხლო,
დედაო-დაო-პატარა ანა.


ვარდობისთვის 18, 2007 წელი
რონდინე, აიაია
კოკა